Zgodnie z przepisem art. 1 ust. 1 ustawy z 1920 r. możliwość nabycia przez cudzoziemca nieruchomości położonej na terytorium RP zależy – co do zasady – od uprzedniego uzyskania stosownego zezwolenia. Podmiotem uprawnionym do złożenia wniosku o przyznanie zezwolenia na nabycie nieruchomości jest cudzoziemiec, który zarazem jest stroną postępowania w tej sprawie. Ustawa z 1920 r. nie wypowiada się w kwestii treści tego wniosku, co jest „poważnym jej brakiem”, gdyż o elementach wniosku przesądza – w ramach dyskrecjonalnej władzy – organ właściwy do wydania zezwolenia, z zastrzeżeniem jednak przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego (k.p.a).
ZEZWOLENIE JAKO PRZESŁANKA NABYCIA NIERUCHOMOŚCI
