Prezentowane podejście wskazuje, że o „cudzoziemskości” danej osoby fizycznej przesądza jedynie fakt nieposiadania obywatelstwa polskiego, co oznacza, że w zakresie oceny tego faktu żadnego znaczenia prawnego nie ma miejsce stałego zamieszkania osoby fizycznej — cudzoziemca. Statusu osoby fizycznej, jako cudzoziemca, nie zmienia przy tym uzyskanie zezwolenia na osiedlenie się na terytorium RP, gdyż w tej sytuacji osoba fizyczna nadal pozostaje cudzoziemcem. Udzielenie zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podobnie jak odmowa udzielenia zezwolenia oraz jego cofnięcie, następuje na zasadach określonych w ustawie z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach (zob. przypis 3). Z przyznaniem takiego zezwolenia łączy się wydanie karty stałego pobytu (karta jest ważna przez 10 lat od dnia jej wydania), jako dokumentu potwierdzającego tożsamość cudzoziemca w okresie jego pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zezwolenie na osiedlenie się ma charakter decyzji w rozumieniu k.p.a. i udzielane jest na czas nieoznaczony.
PREZENTOWANE PODEJŚCIE
