Prawo pierwokupu zastrzeżone na rzecz współwłaścicieli nie jest instytucją nową w ustawodawstwie polskim. Prawo rzeczowe z 1946 r. wprowadziło w art. 80 na rzecz współwłaścicieli prawo pierwokupu sprzedawanego udziału. Ta postać ustawowego prawa pierwokupu sprawiała duże trudności w praktyce, głównie dlatego, że przepisy prawa rzeczowego nie były zharmonizowane z przepisami o prawie pierwokupu zawartymi w kodeksie zobowiązań. Te trudności praktyczne znalazły odzwiercledlenie w doktrynie . Na wykonanie pierwokupu udziału decydujący wpływ miało pierwotne brzmienie art. 347 k.z. Zgodnie z wyrażoną w tym przepisie zasadą, jeżeli zobowiązany z tytułu prawa pierwokupu sprzedał swoje prawo osobie trzeciej bezwarunkowo, albo jeżeli nie zawiadomił uprawnionego do pierwokupu o sprzedaży lub podał do j%o wiadomości warunki sprzedaży niezgodne z rzeczywistymi, uprawniony mógł żądać od niego odszkodowania, a w przypadku złej wiary osoby trzeciej mógł wykonać prawo pierwokupu wobec tej osoby.
PRAWO RZECZOWE
