Unormowane w tamtej ustawie prawo pierwokupu różniło się jednak w sposób istotny od obecnego uprawnienia Skarbu Państwa. Dotyczy to zwłaszcza kwestii wykonania prawa pierwokupu. Przepisy ustawy z 1968 r. nie były zharmonizowane z normami kodeksu cywilnego regulującymi pierwszeństwo kupna oznaczonej rzeczy. Skarb Państwa mógł korzystać z pierwokupu w przypadku każdego rozporządzenia budynkami, a nawet mógł przejawić wolę nabycia budynków, zanim doszło do zawarcia jakiejkolwiek umowy. Właściciel miał bowiem obowiązek zawiadomienia organu administracyjnego o zamiarze zbycia budynków. W ciągu dwóch miesięcy od takiego zawiadomienia możliwe było podjęcie decyzji o przejęciu budynków na własność Państwa.