Renesans w architekturze miał wprowadzić do ówczesnego budownictwa elementy starożytnej sztuki budowlanej. Ten styl architektury narodził się we Włoszech, trwał od schyłku średniowiecza do baroku, a według niektórych obejmował także sztukę architektoniczną nowożytną. Szczególnie widoczny jest ten styl w budownictwie sakralnym, kościelne budowle stawiane były na ośmiokątnym planie, krzyżowe lub kolebkowe sklepienia, wnęki okienne podkreślone łukami, a całość przykrywana była okrągłymi kopułami. W budownictwie mieszkalnym, świeckim, pojawiły się wpływy z architektury starożytnego Rzymu, pałace bogatych z wewnętrznym dziedzińcem, zdobione kolumnami z głowicami, ornamentami roślinnymi, dużymi, przestronnymi oknami, a wnętrza zdobiły stropy z kasetonami i ozdobnymi belkami. Często balkony i tarasy ozdabiane były balustradami z rzeźbionych tralek. W pracach budowlanych wykorzystywane były naturalne materiały – drewno, kamień, płyty kamienne, cegły, a nowością było tynkowanie ścian. Często pod tynkiem kładziono wiklinę, jako materiał ociepleniowy.
Architektura renesansu, czyli odrodzenia starożytnej sztuki budowlanej
